zamanla uzam arasında, sıkı sıkıya örülmüş bir kazağın dininin kaçması gibi bütün yaşamım boyunca yüklediğim anlamlar içinde bir ya da birkaçını demiryolunun yapılmadığı bir raya soktuğumu hisseder gibiyim. yalnızca bir ray, tüm olasılıklar bütününü, imkanları, fırsatları, başka bir insan olabilecekken şu an içinde bulunduğum kendimanlamımı 'acaba'larla yaşatır hale getiriyor.
hiçbir şeyin yetmediği dönemi geçtim, kendimden; kendinden kitaplar sayesinde nasıl kaçılacağını öğrenerek kaçtığım yolları bitirdim, oyun bitti. kendimleyim, kunderanın bir kitabında bahsettiği gibi, tek bir farkla ancak; kendimi kendim diri diri gömdüğüm toprakta bir karga olarak, gerçeklerimle boğuşur buluyorum. yine çoğu zaman kendimi rüyalarımda buz kütlelerini tırmanır halde buluyorum, buz kütleleri süregiden bir büyüme içinde havada balonlara bağlı şekilde uçar haldeyken bağlı oldukları balonları patlatacak hale geliyorlar.