selenin köpeği ölmüş bugün. salı günü de 11 senelik kedisi. selenin köpeğini çoban vurmuş. koyunlarına saldırmış. Saçmaymış adı tüfeğin sanırım.

Günlerim saçma sapan geçiyor. Öylesine bıraktım ki, ve sanırım çevremdeki herkes de öyle. Kiminle konuşsam ne işinden mutlu ne hayatından. Hiçbir şey onlar (ve benim) için yolunda gitmiyor. Üretime dair yaptığım tek şey mimar Sinanın sosyoloji yüksek lisans derslerine devam etmek, resim kursuna devam etmek, duyguyla örgü ve okuma günleri yapmak. Zamanım yok, param ise hiç yok. Kirayı ödedim, fatura parasına da yetsin diye elimdekini de harcayamıyorum. Ki zaten ben galiba hayattan pek bir şey beklemiyorum. Öyle hiçbir şey harcamıyorum ki geçen gün bir çoraba on beş lira verdim. Paramın yetip yetmeyeceğini düşünmememin bazen hakkım olduğunu düşünüyorum. Yedi ay geçmiş muhtelifte çalışalı. Yedi ayda ne çok şey öğrendim, ne çok olgunlaştım, ne çok insan tanıdım. Güzel kuyruğun yarası hala içimde. Kenarlarda bir yerlerde, bir köşede duruyor güzel gözleriyle. Kimse ölsün istemiyorum. Ölümü henüz kabullenebilecek bir yaşta değilim. Bağlarımı kesip koparabilecek bir yaşta değilim. Alışmamam lazım desem de kendime alışıyorum, hem de nasıl alışıyorum. İnsanları sevmekten alamıyorum kendimi, onlara sarılmaktan, öpmekten, gülümsemekten. Sinirlerim bozuluyor, gülüpduruyorum. Bir insan ölümünü neden saklar, ölüm neden gömülür, öleni neden yakarlar? Bir karga ölmüş bir kargayı neden gömer? Çoğu gece başım dönüyor, düşünemiyorum, delirdiğimi zannediyorum, saatlerce anlamsız şarkılarla dans ediyorum, saatlerce. Yorulduğumu bile hissetmiyorum. Babam beni siktir etti. Dönüp babama sarılamıyorum. Fotoğraflarına bile bakamıyorum, canım yanıyor. Küçücük bir odam var. Odamda yaşamım. Kardeşim geldi geçenlerde. Altı aydır görmüyordum onu. Yürüyoruz ama sessiziz. Neden? Gırtlağımızda düğümlenmiş birsürü şey. Annemi kaybettim rüyamda. Kollarım, vücudum her yerim erimiş. Yanlış yeri seçmişim, seçmeseymişim annemi görecekmişim. Beklemek ayrı sıkıcı. Beklediğim için kendime kızıyorum. Hatta öfkeleniyorum. Bazıları değil, herkes iyi ki var.  neyse ki, kasımı atlattık.